Visioning de Wyrd

door: Carlos Philip Glover

Onze voorouders realiseerden zich dat ze verwant waren aan alle nakomelingen van de aarde. Ze wisten dat ze deel uitmaakten van haar droom en dat elk van hen een uniek stuk van de droom had, de wyrd.

Heilige droom

Ontwaken uit een slaap. Ik heb een aantal dagen gevast en gezocht, in de natuur gezeten, luisterend naar de stemmen van een stroom, het witte water valt en schuimt over rotsen, borrelende in het zwembad voor me. Het stroomt naar beneden tussen de bomen aan mijn rechterkant; de bomen zijn gehuld in varens en korstmossen: de stenen zien eruit als fluwelen kabouters die zich in een laag mos nestelen. Ik ben omgeven door groene wildheid en mijn ziel wordt gevoed door de stilte van elementaire wezens. Het lijkt er al op dat ik hier al heel lang in de wyrd ben, maar als ik mijn zoektocht heb voltooid, is het een herinnering en lijkt het een droom. Veel culturen hebben het leven als een soort droom gezien. In het ‘medicijn pad dat ik bewandel wordt het de’ heilige droom van het leven ‘genoemd. Alles in het leven maakt hier deel van uit: alles droomt op zijn eigen manier – rotsen, hagedissen, mensen. Ieder van ons draagt ​​een uniek stuk van deze heilige droom, een deel dat het geheel nodig heeft.

Vision Quest in de wyrd

Een Vision Quest is een manier voor ons om ons deel van de wyrd, ons stukje van de heilige droom, te verduidelijken. Wanneer je de wildernis in gaat en een paar dagen stopt met eten, vallen je gedachten in diepere ritmes. Je wordt afgestemd op de cycli waarin de natuur leeft, en de grens tussen ‘ik’ en ‘niet-ik’ is minder duidelijk. Ik voel dat ik droom met de wezens om me heen – het water, de gele brem bloemen, de wind die mijn haar streelt. Ik stel me het dromen van bomen voor – ademend maar eens in 24 uur, kronkelende hun takken in de lucht, spreidend bladeren en laat ze jaar na jaar vallen. We moeten als kleine vuurvliegjes voor hen zijn. Ik droom van eeuwige cycli van groei en verval: beugelzwam die berk eet; korstmos consumerende rots. Ik zie de drakenkoppen in oude droge stokken. Alles is in beweging, fietsen en recyclen, energie stroomt in en uit vorm. Een wilderniszoektocht verbindt ons met de wereld zoals het was toen mensen tevoorschijn kwamen.

Kleine wezens

Het wekt het cellulaire geheugen van onze kern essentie en ons zelfgevoel breidt zich verder uit dan het alledaagse idee van wie we zijn. Vanuit dit perspectief onze zoektocht naar belangrijke vragen zoals ‘Wie ben ik?’ En ‘Waar ga ik heen?’ Al mijn speurtochten hebben me dieper in deze vragen meegenomen en mijn leven met betekenis gevuld. Maar mijn bedoeling was deze keer niet alleen naar mijn richting te kijken, maar ook naar de collectieve richting van de mensheid. Hoe weeft de wyrd ‘mijn’ droom samen met ‘onze’ droom? Als ik in mijn huis ben, kan er de gedachte zijn dat ik iets zou moeten ‘doen’. Maar hier zwijgt die stem. Hier is niets te doen, nergens om naartoe te gaan, niemand om te worden: denken is niet echt nodig. Er is alleen de eeuwige eenvoud van het zijn met elk moment. Ik heb vrede. We kunnen leren van de details. Ik heb in de spiegel van een stil zwembad gekeken, de wereld van bootsmannetjes en schaatsenrijders bewonderd, rapt van fascinatie en liefde voor deze kleine wezens. Ze bewegen aan de oppervlakte en lijken ‘achtervolgen’ of ‘taggen’ met elkaar te spelen. Ze leven in twee dimensies: er is geen boven of beneden in hun wereld, alleen de horizontale. Ik vraag me af hoe bewust ik ben van andere dimensies.

Verbondenheid in de Wyrd

Er zijn tijden geweest dat ik alleen aan de oppervlakte leefde, maar nu besluit ik ook de verticale as te leven – de hoogten en diepten van de innerlijke dimensie, bewustzijn. Soms wordt mijn interne dialoog stil en vind ik mezelf gevuld met het geluid van stromend water. Op andere momenten stroomt het geratel van het denken even onophoudelijk als de stroom. Maar of mijn geest nu bezig is of nog steeds als een plas helder water, er is iets eeuwigs – het veld van bewustzijn zelf, zo oud als het grijze graniet om me heen. Het is door het veld de wyrd dat ik mijn verbondenheid met alle dingen ken, en door dit weten voel ik mijn essentie zelf. Als ik het wezen zelf voel, word ik duidelijk over mijn heilige pad en wie ik hier ben geworden. De zon schijnt en verlicht het land om mij heen. Vloeibare parels van dauw spangle het gras, sprankelend van kleur. Ik zie een spinnenweb verguld met licht: het herinnert me eraan dat alle dingen verbonden zijn via een onzichtbaar web van licht. Ik ken mijn verwantschap met al het leven. En mijn bestemming is om te ontwaken en dit weten te leven. Mijn herinnering hieraan zal anderen dan helpen herinneren.

Voorouders

Het water dat passeert is verbonden met al het water: met wolken en regen, zeeën en oceaan, met ijskap en stoom, zelfs met het water in ieder van ons. Ik maak ook deel uit van de stroom van het leven, de rivier van bewustzijn die lang geleden door ons heen stroomt van voorouders naar afstammelingen vele generaties later. Het stroomt voort en we zullen onze relatie met al het leven weer herinneren. Ik bedenk dat er een tijd was dat alle mensen in de natuur leefden. We waren allemaal tribale mensen, en iedereen die vandaag ademt stamt af van tribale voorouders. Op veel plaatsen hebben onze voorouders de aardse leer van de relatie geleerd door in diepe aanwezigheid op de grond te zitten. Ze beseften dat ze verwant waren aan alle nakomelingen van de aarde. Ze wisten dat ze deel uitmaakten van haar droom en dat elk van hen een uniek stuk van de droom had. Sommige van mijn voorouders waren van de Keltische, Angelsaksische en Noorse cultuur die meer dan duizend jaar geleden bloeide in Europa. Zoals in de meeste inheemse culturen, zeiden ze dat alles leefde, dat alle energie bewustzijn heeft. Leeft in de wyrd.

Elven, dwergen en reuzen

Hunne was een mystiek landschap betoverd met vitaliteit, magie en betekenis. De bossen, beekjes en heuvels waren doordrenkt met spirituele energieën zoals elven, dwergen en reuzen. Ze eerden het land, de zee en de lucht; zij heiligden de zon, de maan en de sterren. Het universum was gevuld met levenskracht, en niemand was ervan gescheiden. De Angelsaksers wisten dat alle dingen met elkaar samenhangen. Hun beeld was dat alle dingen verbonden zijn door onzichtbare vezels van energie in het web van ‘wyrd’. ‘Wyrd’ was hun naam voor het web van het lot achter de materiële wereld, en ze vergeleken het met een stuk weven met ontelbare draden, een weefsel van enorme complexiteit. De wevers waren de drie wyrd-zussen, die aan de voet van de levensboom zaten, de draden van het lot van elke persoon spinnend en ze met anderen verweven. Volgens één gedicht waren de onzichtbare vezels goud: “Ze strekten de koorden van goud uit Ze maakten ze vast onder de hal van de maan.” Dus mijn bestemming en die van jou, beste lezer, zijn als draden samen geweven en deze woorden zijn als een knoop in het enorme glinsterende tapijt.

Matrix

Wyrd betekent dat wat er in het leven gebeurt, het natuurlijke gevolg is van wat er eerder is gebeurd. Onze wereld is zoals hij is, want dat is de manier waarop we ervan hebben gedroomd. Maar we hebben de macht om de droom te veranderen. Wij zijn niet de passieve slachtoffers van Wyrd, maar kunnen het beïnvloeden met de kracht van intentie. We benutten deze kracht door onze gedachten en emoties te concentreren en onze intimiteit met onszelf en het universum te wekken. Als we ons verbonden voelen met al het leven, kunnen we vertrouwen op de betekenis achter gebeurtenissen. Wanneer we de leer achter gebeurtenissen zien, kunnen we het leren van ervaringen uit het verleden oogsten en iets nieuws creëren. In wezen zijn we wezens gemaakt van licht en hebben we een creatief, sensorisch, emotioneel en opzettelijk bewustzijn. Questing betekent luisteren naar het verlangen van je ziel. In veel culturen hebben mensen dit gedaan terwijl ze rustige tijd alleen in de natuur doorbrachten. Een Vision Quest is een oude manier van afstemming op doel.

Mysterie van het leven: de wyrd

Door de stilte van iemands ziel in het hart van de natuur binnen te gaan, kunnen we ons opnieuw verbinden met het mysterie van alle leven en kunnen we onze grootste leraar worden. Wanneer we ons onderdompelen in onze staat van zijn, verbinden we ons met diepe innerlijke hulpbronnen en met de diepte van wie we zijn. Het brengt diepe regeneratie en een vernieuwing van ons gevoel van doel teweeg. Ik heb veel missies gedaan en vele anderen in dit proces gezien. Een van hen was mijn zoon Felix, die op visioen ging als onderdeel van zijn overgangsritueel naar mannelijkheid. We gingen naar het noorden. Twee dagen nadat we de noordelijke Finse stad Helsinki hadden verlaten, wees de naald op mijn kompas recht vooruit, door de voorruit van ons busje. Noord, en nog verder naar het noorden, langs talloze meren en ontelbare bomen – tot laat in de tweede avond, ver in Arctic Lappland, stopten we in de middernacht.

Middernachtzon

Het was iets voorbij de tijd van de middernachtzon, maar de zon dook niet ver onder de horizon en zonsondergang ging over in zonsopgang. Het licht was griezelig. Toen liepen we – weg van de moderniteit en in het magische bos dat zich rondom deze aarde omgordt. We waren zeven. We waren hier gekomen voor sjamanistisch wandelen, mijn zoon voor zijn overgangsritueel. Er was hier niemand anders – af en toe de tekens achtergelaten door rendierherders, maar geen andere mensen. De aanwezigheid van geest was sterk. We legden onze voeten aandachtig op het mos, het mos dat zo dik leek te liggen als de jaren op deze oerplaats. Na twee dagen wandelen kwamen we bij een bergrug waar een havik nestelde en we kampeerden in de buurt. Het was hier dat Felix zou gaan voor zijn visiezoektocht. Overgangsriten zouden helpen onze huidige cultuur in balans te brengen. Als adolescenten willen we zelfautoriteit, maar we groeien er niet gewoon in door de regels te overtreden of ongestructureerde risico’s te nemen.

Activeren

We hebben processen nodig in gemeenschappen die de groei van elke persoon markeren en erkennen. Idealiter markeert een overgangsritueel voor adolescenten de overgang van kind naar volwassene, van door anderen worden verzorgd voor zelfverantwoordelijkheid. Het voltooit deze overgang niet, maar het activeert diepe niveaus van de psyche om de oversteek mogelijk te maken. Het versterkt de relatie van jongeren met zichzelf, zodat ze toegang hebben tot de innerlijke bronnen waarmee ze de onvermijdelijke uitdagingen van het leven kunnen aangaan. Het helpt hen in balans te komen en evenwichtige individuen vormen een evenwichtige samenleving. Felix was ongelukkig geweest op school. Vervreemd voelde hij zich niet thuis. Zijn tactiek om dwaas te spelen leverde hem geen vrienden op. Wanneer je op de drempel tussen kind en volwassene staat, is het belangrijk om met collega’s om te gaan. Hij vertelde me later dat hij aan zelfmoord had gedacht.

Overgangsritueel

Misschien was het dit lijden dat hem ertoe bracht in te stemmen met een overgangsritueel. Toen Felix verslag deed van wat er was gebeurd, deelde hij dit: ‘Tijdens mijn visioenzoektocht gebeurden er heel veel dingen in de korte tijd voordat ik op de vlucht ging. Het eerste uur of twee was ik net mijn gebied aan het opzetten. Ik maakte mijn open haard klaar en kreeg er hout voor. Ik merkte dat het vuur snel veel brandstof verbrandde – waarschijnlijk vanwege de wind die voortdurend verse zuurstof blies. Ik trok mijn T-shirt uit en hing het aan een paal om me te laten zien waar mijn kamp was, terwijl ik meer hout ging halen. Ik wist dat er iets was gebeurd, dus ik keek achterom en zag dat mijn T-shirt in het vuur was gevallen. Ik rende terug en pakte de paal, maar het shirt stond in brand. Ik zwaaide ermee in de lucht maar besefte dat het verkeerd was om dat te doen, dus liet ik het terug in het vuur gaan. ‘Er kwam een ​​donkere wolk over en ik legde mijn spullen onder een boom, omdat ik kon zien dat het zou gaan regenen. Het regende het wel, maar dat was niet alles. Er kwam eerst donder, dan bliksem en wind.

Donder en bliksem

De wind blies de bomen alsof het grassprieten waren, niet de sterke dennenbomen die ik eerder had gezien. Ik dacht dat ik in de buurt van de bomen in gevaar zou kunnen zijn, dus rende ik het bos uit naar een bos zilverzilver. ‘Dit is waar de Power-ThatIs in het spel kwamen. Ik vroeg wat ik moest doen, en het bericht kwam: ‘Ga terug naar uw omgeving’. Toen ik dat deed werd de regen harder en de donder harder. ‘Doe je handdoek op je hoofd.’ Ik deed het en dat was waarom ik niet zo nat werd. Ik probeerde de seconden tussen donder en bliksem te tellen en op dit moment was er geen kloof en ik was waarschijnlijk de meest bange die ik ooit in mijn hele leven ben geweest. Ik huilde en smeekte de geest me dit niet aan te doen. ‘Toen vroeg ik me af waarom ik zo bang was voor mijn eigen dood. Ik realiseerde me dat ik de wereld en mijn vrienden en familie wilde zien en dingen wilde ervaren. Dit schreeuwde ik naar de Macht-Dat-Is. ‘Toen ik Hem had bevolen dit me niet aan te doen, dacht ik na‘ Waarom niet? ’Ik was slechts één in miljarden mensen, dus waarom niet gewoon met me spelen?

Dankbaar

Het zou niet veel uitmaken. ‘Ik stopte met huilen en zei dit. Ik zei ook dat ik heel dankbaar zou zijn als Hij me zou sparen. De donder en bliksem gingen en de zon kwam uit. En toen krijste een roofvogel op de boom naast me en ik kreeg een bericht: ‘Ik heb je gespaard, maar je moet anderen leren dat het leven de moeite waard is om te leven.’ Die vogel bleef lang bij me . ‘Ik keek over de heuvelrug en er was een enorm hert met grote geweien op ongeveer 20 meter afstand. Het voelde dat ik het zag en rende naar het westen, stopte toen, keek me aan en rende naar het zuiden. Toen ik uit mijn cirkel was geraakt, had ik water over mijn vuur gegoten om het te blussen, en toen ik terugkwam, herleefde het zichzelf. Ik was hier zo verrast over. Maar toen het hert wegliep, was het vuur uit. Dit was toen ik rende. Ik dacht dat de blikseminslag een test was geweest, en ik had gefaald. Pas later realiseerde ik me dat dit mijn leven zou veranderen. ’Felix keerde terug naar het kamp en huilde omdat hij dacht dat hij had gefaald.

Profeten

De rest van ons was dingen aan het drogen na de storm. Hij vertelde zijn verhaal aan Chris, zijn gids voor de rite, en realiseerde zich daarbij dat hij het medicijn had gekregen dat hij zocht. Zijn reis had hem verbonden met de middelen van de diepe psyche en het mythische niveau van zijn. Niet iedereen heeft zulke dramatische ervaringen, maar door onze gebruikelijke routines achter te laten en ons terug te trekken op plaatsen van oerkracht, openen we belangrijke levensvragen diep. We kunnen onszelf dergelijke vragen op elk gewenst moment stellen, maar door het gewone denken kunnen ze niet volledig bloeien: we eren ze door ze in uitgebreide bewustzijnstoestanden te benaderen. We worden ons ook meer bewust van de mysterieuze kracht van intentie en van ons unieke pad naar het centrum. Over de hele wereld op verschillende tijden en plaatsen, hebben mensen dit gedaan. Veel van de grote profeten deden dit op de een of andere manier: Boeddha, Jezus, Mozes, Merlijn, Mahavira en Mohamed gingen allemaal de wildernis in om te vasten en alleen te zijn.

Zoektocht

In de jaren direct na zijn zoektocht bracht Felix de boodschap ‘Het leven is de moeite waard om te leven’ naar veel van zijn onrustige peergroup. Nu woont hij in China, en toen ik het hem vroeg wat zijn zoektocht voor hem betekende zei hij: “Ik weet dat ik de enige persoon ben die me gelukkig kan maken – en alleen al die gedachte maakt me gelukkig.” We zijn hier om te ontwaken en ieder van ons heeft een specifieke rol om te spelen de beweging van bewustzijn. Carlos Philip Glover reisde veel in Europa, Noord- en Zuid-Amerika, India en Egypte en heeft verschillende paden van zelfgroei onderzocht, waaronder counseling, aikido, meditatie en procesgeoriënteerde psychologie. Hij is geïnspireerd door grote wildernis – bossen, woestijnen en bergen en van nature aangetrokken tot inheemse wijsheid, en studeerde bij verschillende leraren en bij het Ehama Instituut van New Mexico.

Dit artikel is een bewerkt uittreksel uit een niet-gepubliceerd boek en verscheen in het Engels in sacred hoop 106.