16 maart – Eight Emerging Lessons: From Coronavirus to Climate Action
Door: Otto Scharmer – Deep listening involves listening to the other while also listening to what is emerging from yourself. It goes beyond the words and requires an attunement to the space around us, not only the words being spoken.
Aangezien 100 miljoen mensen in Europa vastzitten, lijkt de VS totaal niet voorbereid op de tsunami die op het punt staat te gaan toeslaan. “We staan op het punt de ergste ramp voor de volksgezondheid te ervaren sinds polio”, zegt dr. Martin Makary, professor aan de Bloomberg School of Public Health van de Johns Hopkins University. “Geloof de cijfers niet, zelfs niet op onze Johns Hopkins-website, dat 1600 Amerikanen het virus hebben. Nee, dat betekent dat 1.600 de test hebben gekregen, positief getest. Er zijn waarschijnlijk 25 tot 50 mensen die het virus hebben voor elke persoon die wordt bevestigd. Ik denk dat er op dit moment tussen de 50.000 en een half miljoen gevallen in de Verenigde Staten rondlopen. ‘
Ik ben teruggekeerd naar de VS vanuit Europa op het laatste vliegtuig voordat het reisverbod twee dagen geleden inging, en ik heb het gevoel dat ik achteruit in de tijd ben gereisd. Dat is precies wat mensen melden als ze nu vanuit Oost-Azië in Europa aankomen. Je voelt je alsof je teruggaat in de tijd, terug naar een eerdere staat van bewustzijn, waar het land van vertrek al langs was gegaan. Hier zijn mijn acht afhaalrestaurants.
1. De verstoring van het coronavirus is een voorbode van de dingen die komen gaan
COVID-19 heeft onze huidige staat van ontwrichting verder geopend en, interessant genoeg, heeft meer bereikt om de CO2-uitstoot binnen enkele weken te verminderen dan alle klimaatgesprekken samen in jaren hebben gedaan. Terwijl sommige rampen, zoals orkanen, aardbevingen en tsunami’s, het beste uit mensen halen (mensen bij elkaar brengen), doen pandemieën het tegenovergestelde, zoals columnist David Brooks onlangs betoogde. Het virus houdt ons een spiegel voor. Het dwingt ons bewust te worden van ons eigen gedrag en de impact ervan op het collectief, op het systeem. Die spiegel nodigt ons zachtjes uit om een paar persoonlijke opofferingen te doen die het geheel ten goede komen – om onze innerlijke plaats van ego naar eco te verschuiven.
2. Uw gedrag verandert het systeem
Als de coronaviruscrisis iets heeft opgeleverd, is het dat we – ieder van ons, afzonderlijk en samen – het systeem kunnen veranderen. Weet je nog hoe ver dat vreemde virus van Wuhan voor velen van ons leek toen het begin januari voor het eerst in het nieuws kwam? Dat was nog maar een paar weken geleden. Het is een krachtige demonstratie van onze huidige wereldwijde toestand van onderlinge verbondenheid. We zijn met velen. Wij zijn een. Nu moeten we de verspreiding van het virus vertragen, de curve afvlakken, om het enorme, onnodige lijden te vermijden van degenen onder ons die toevallig ouderen zijn, de onverzekerde, de werkende armen die leven van salaris tot salaris, de mensen die zijn alleen en zonder enig vangnet. Zelfisolatie en sociale afstand gaan niet over jou; ze gaan over het beschermen van de mensen die bijzonder kwetsbaar zijn. Kortom: uw gedrag verandert het systeem. Je bewuste gedrag is nodig om een storing in het systeem te voorkomen.
3. Twee niveaus: tijdige reactie van de overheid en op gegevens gebaseerd bewustzijn van de burger
Om de verspreiding van het virus te vertragen, moeten we ons collectieve gedrag veranderen. We kunnen dit op twee manieren bereiken: door (a) tijdige reactie van de overheid en (b) op testen gebaseerd burgerbewustzijn en actie. China, na een trage start, navigeerde door de pandemie door voornamelijk te vertrouwen op de eerste (draconische afsluitingen, quarantaine en sociale afstand, inclusief bewegingsbewaking van de hele bevolking), die verrassend goed werkte. Italië (en nu ook Spanje) heeft een aanpak gevolgd die gedurende lange tijd zwak was wat betreft overheidsoptreden – zowel wat betreft controlemaatregelen als tests. Maar als u geen effectieve regelgeving en geen betrouwbare gegevens heeft wanneer u met een pandemie wordt geconfronteerd, is het alsof u geblinddoekt in het bos loopt. Het resultaat is enorm lijden en overlijden onder kwetsbare mensen, bijvoorbeeld wanneer ouderen die zorg nodig hebben, worden weggestuurd van ziekenhuizen. Dat is precies het pad dat de VS nu lijkt te bewandelen.
Een derde groep landen lijkt echter een middenweg te hebben gevonden. Singapore, Hong Kong, Taiwan en Zuid-Korea hebben allemaal opmerkelijk succes gehad bij het navigeren door de pandemie zonder het opleggen van draconische controles of burgerbewaking. Zuid-Korea vertraagde de verspreiding van COVID-19 aanzienlijk en Singapore, Hong Kong en Taiwan slaagden er in de eerste plaats in om een massale uitbraak te voorkomen. Vandaag, 16 maart, heeft Hong Kong 141 bevestigde gevallen, Singapore 212 en Taiwan 53. Hoe hebben ze dat gedaan?
Het lijkt erop dat ze op verschillende manieren zijn geslaagd, maar toch drie strategieën delen: (1) de aankomst van nieuwe gevallen verminderen (reisbeperkingen), (2) overdracht tussen bekende gevallen en de lokale bevolking voorkomen (quarantaines), en (3) stille verzending onderdrukken door het contact in de gemeenschap te verminderen (verhoogde hygiëne, sociale afstand, zelfisolatie).
Omdat Singapore een eiland is, waren reisbeperkingen relatief eenvoudig op te leggen. Slechts drie dagen (!) Nadat de Chinese autoriteiten de wereld hadden gewaarschuwd voor de uitbraak in Wuhan, begon Singapore binnenkomende reizigers uit Wuhan door te verwijzen voor verdere beoordelingen en mogelijk isolement. Later werden reizigers uit getroffen gebieden onder verplichte quarantaine geplaatst, werden faciliteiten snel omgebouwd om deze functie te vervullen en werden alle verloren werkdagen gecompenseerd door de overheid. Er is veel moeite gedaan om de contacten van besmette personen op te sporen. Grote bijeenkomsten zijn opgeschort, maar scholen en werkplekken blijven open.
Taiwan, ook een eiland, bleef voor het eerst reizen vanuit China toestaan en inspecteerde en screende reizigers op inkomende vluchten. Pas nadat het eerste geval uit China was gemeld, verbood Taiwan (de meeste) inkomende vluchten uit China. Taiwan beveelt zelfisolatie en thuisquarantaine aan, zelfs als er openbare voorzieningen beschikbaar blijven. School werd geannuleerd, maar slechts voor twee extra weken na de vakantie.
Hong Kong, een speciale administratieve regio van China, deelt een grens met het vasteland die vroeger door ongeveer 300.000 mensen per dag werd overgestoken. Het koos voor weer een andere aanpak. In plaats van mensen uit getroffen regio’s volledig de toegang te ontzeggen, was het gericht op het voorkomen van overdracht binnen de gemeenschap met verplichte zelfquarantaine voor alle reizigers uit onder meer China. Het verplicht ook sociale afstand. Ambtenaren werken vanuit huis. Alle scholen blijven gesloten en alle lessen worden online gegeven. Bovendien deelt de regering van Hongkong proactief informatie met haar burgers. De regering publiceert bijvoorbeeld kaarten op gebouwniveau die laten zien waar mensen besmet waren, wanneer ze daar waren en hoe ze het virus opliepen, zodat iedereen de zich ontvouwende sociale kaart kan zien en zijn gedrag daarop kan afstemmen.
Samenvattend: deze landen hebben de epidemie overwonnen door een combinatie van testen, transparantie (actieve burgerinformatie) en burgerbewustzijn, geleid door een tijdige en proactieve overheidsreactie. Met andere woorden, door niet geblinddoekt te rennen. In plaats daarvan vertraagden ze, pauzeerden en deden hun blinddoek af om te zien wat er aan de hand was. Ze delen transparant informatie. En ze bewegen bewuster, opzettelijker en als meer collectief bewuste bevolkingsgroepen.
Figuur 1 vat deze waarnemingen samen. De twee assen volgen de twee benaderingen: tijdige reactie van de overheid en op gegevens gebaseerd bewustzijn van de burger. Je kunt de reis van China aan het ene uiteinde van het spectrum zien (geleid door overheidsoptreden). En de reis van de VS en Italië aan de andere kant (geleid door burgers, vanwege het gebrek aan tijdige overheidsmaatregelen). Maar wat interessant is, is het middelste pad: de reis van Singapore, Hong Kong, Taiwan en Zuid-Korea. Een ding dat hen onderscheidt, is hun geschiedenis; ze hadden het “voordeel” van de SARS-uitbraak in 2002–2003, waardoor ze hun institutionele paraatheid verbeterden.
Een andere gunstige factor is wellicht minder duidelijk. Ze hebben allemaal een confucianistische culturele achtergrond. Eeuwenlang hebben ze een hoge prioriteit gegeven aan kwaliteitsonderwijs en aan het sturen van de meest getalenteerde mensen van elke generatie naar de overheid, niet naar het bedrijfsleven. Het beroemde essay van Confucius, The Great Learning, verwoordt deze basis door te observeren dat je, om de wereld te veranderen, eerst je innerlijke toestand als mens moet cultiveren. Ze delen een culturele context die zich richt op harmonie tussen het externe en het interne. Dat is precies waar het om gaat als je nadenkt over hoe je overheidsmaatregelen kunt integreren met individuele maatregelen. Wat zijn de inwendige omstandigheden die, indien aanwezig, beide hefbomen of assen zouden kunnen integreren en ons rampenbestrijdingspatroon van linksonder naar rechts bovenaan zouden kunnen verplaatsen?
4. We staan voor een keuze
De coronavirussituatie biedt ons allemaal de gelegenheid om te pauzeren, te resetten en op te voeren. COVID-19 confronteert ons, net als elke andere verstoring, in wezen met een keuze: (1) bevriezen, zich afkeren van anderen, alleen voor onszelf zorgen, of (2) zich tot anderen wenden om diegenen te ondersteunen en te troosten die hulp nodig hebben. Die keuze tussen handelen vanuit ego of handelen vanuit ecosysteembewustzijn is er een waar we elke dag, elk uur, elk moment voor staan. Hoe meer de wereld in chaos, wanhoop en verwarring zakt, hoe groter onze verantwoordelijkheid om aanwezigheid, mededogen en geaard zelfvertrouwen uit te stralen.
Figuur 2: twee reacties op verstoring – twee sociale velden
Figuur 2 vat deze keuze samen door de twee verschillende sociale velden weer te geven die we kunnen belichamen door onze acties, door onze relaties en door onze gedachten. In de bovenste helft van de figuur zie je de ‘bevriezings’-reactie, die de neiging heeft om onwetendheid, haat en angst te versterken. In de onderste helft zie je de ‘openingsreactie’, die de nieuwsgierigheid, mededogen en moed vergroot.
5. Het verval van Trump en extreemrechtse populisten
Hoe iemand reageert op verstoring – door te bevriezen en zich af te wenden of door zich open te maken en naar zich toe te keren – is zowel een persoonlijke keuze als een collectieve keuze. In de afgelopen vier jaar hebben we allemaal een enorme stijging gezien in de bevriezingsreactie van hele landen, veroorzaakt door Trump, Bolsonaro, Orban, Salvini, Modi, Johnson. De lijst gaat verder. Hoewel Trump sinds zijn aantreden meer dan 16.000 leugens heeft verteld, kan het deze keer anders zijn. In “normale” tijden kun je met veel onzin wegkomen omdat het voor sommigen minder consequent is en soms zelfs een beetje vermakelijk. Maar in tijden van verstoring komen precies hetzelfde gedrag (ontkenning, ongevoeligheid, afwezigheid, verwijten, vernietigen) samen als een krachtige motor van versnelde zelfvernietiging. Wanneer die dynamiek duidelijk wordt en catastrofale instortingen het directe gevolg zijn, zal de stemming veranderen en zal het presidentschap van Trump binnenkort verleden tijd zijn – als de verkiezingen dit jaar volgens schema plaatsvinden.
Hoewel ik Trump zal gebruiken om dit gedrag hieronder te illustreren, wil ik niet zeggen dat dit alleen voor Amerika geldt. Boris Johnson en vele anderen belichamen vergelijkbare blinde vlekken in hun leiderschap. Mijn algemene punt gaat over de onderliggende mentaliteit, namelijk het vermijden van de realiteit – dat wil zeggen wetenschap en gegevens – in plaats van deze te omarmen wanneer het moeilijk wordt. Het is duidelijk dat deze mentaliteit op dit moment een enorme botsingskoers heeft met de realiteit.
Volgens Andy Slavitt, Medicare en Medicaid-beheerder in de regering-Obama, zouden ziekenhuizen in de VS binnen iets meer dan een week kunnen worden overspoeld door gevallen van coronavirus, wat zou resulteren in een “tsunami-achtige” escalatie die tienduizenden in nood zou brengen medische zorg, maar het is onwaarschijnlijk dat deze wordt ontvangen. Sommige experts suggereren zelfs dat in de VS meer dan 1 miljoen mensen zouden kunnen overlijden aan het coronavirus.
Hier de mechanismes:
Ontkenning: “De erfzonde is de maandenlange ontkenning van Trump en zijn ontmanteling van de volksgezondheid en de infrastructuur voor respons”, zei Andy Slavitt. Hoewel Singapore en Taiwan ongeveer drie dagen nodig hadden om begin januari op de virusuitbraak te reageren, ondernam Trump pas half maart actie. Testkits zijn nog steeds grotendeels niet beschikbaar. Het totale aantal tests in de VS tot 15 maart is ongeveer 10.000 – hetzelfde aantal mensen dat op één dag in Zuid-Korea op COVID-19 wordt getest. Met andere woorden: in de VS beginnen we pas nu, na twee volle maanden te hebben verloren, de situatie aan te pakken. Angela Merkel heeft daarentegen botweg gewaarschuwd dat tweederde van de Duitsers het virus waarschijnlijk zal oplopen.
De-sensing: Trump weigerde de Amerikaanse burgers de nodige zorg te geven op de luxe voering Grand Princess, zodat “zijn” coronavirusaantallen niet zouden toenemen zodra die passagiers het schip verlieten. Hij blijft dit complete gebrek aan empathie en mededogen blijven demonstreren.
Afwezigheid: Alle verstoringen maken diepgaande momenten van ‘loslaten’ en ‘laten komen’ mogelijk. Elk leiderschap dat dit diepere niveau van de mensheid activeert, ontbreekt volledig in het geval van Trump. Recente voorbeelden zijn zijn aanvankelijke weigering om bestaande testkits te kopen die door Roche zijn ontwikkeld en die het testprobleem maanden geleden zouden hebben opgelost, evenals zijn poging om “grote sommen geld” aan te bieden voor exclusieve toegang tot een Covid-19-vaccin, ontwikkeld door het in Duitsland gevestigde biofarmaceutische bedrijf CureVac. De leiding van het bedrijf sloeg het aanbod af, omdat het de ethische ambitie had om de hele wereldwijde gemeenschap te dienen, in plaats van slechts één land.
Anderen de schuld geven: Alle aankondigingen van Trump tot nu toe zijn gebaseerd op de mentaliteit dat de oorzaak van het probleem ‘zij’ is, niet ‘wij’ – ondanks het sterke bewijs dat het virus zich al lang in het binnenland in de VS verspreidt. Door de uitbraak een “Chinees virus” te noemen, heeft hij een aantal reisverboden kunnen rechtvaardigen, wat in het begin zeker nuttig was. Diezelfde mentaliteit maakte het echter ook steeds moeilijker om gebruik te maken van de andere twee kritische strategieën: om de overdracht tussen bekende gevallen en de lokale bevolking te voorkomen, en om stille overdracht te onderdrukken door sociale afstand en zelfisolatie.
Vernietiging: Trump bleef het vertrouwen van Europese bondgenoten verliezen door hen te verblinden met de aankondiging van het reisverbod en door te proberen exclusieve toegang tot het vaccin te kopen, wat de rest van de wereld ervan zou hebben uitgesloten. Trump is zeer betrouwbaar geweest in zijn aanvallen op wetenschap, gouvernementele en multilaterale instellingen – van het ontbinden van zijn eigen CDC-taskforce in het Witte Huis tot het terugtrekken uit het akkoord van Parijs, waardoor het vertrouwen in deze instellingen werd uitgehold precies op het moment dat we ze het hardst nodig hadden.
Al deze gedragingen vormen samen een patroon van besluitvorming dat ons in de richting van versnelde zelfvernietiging beweegt. Hoe meer dit zichtbaar wordt, hoe groter de kans dat dit oude model een muur raakt en hoe groter de kans is dat er een nieuw patroon van sociale samenwerking ontstaat. Het betekent niet dat het Trumpisme al voorbij is. Maar het staat op het punt een muur veel zichtbaarder en tastbaarder te raken dan we ooit eerder hebben gezien.
6. De opkomst van op gegevens gebaseerde, op bewustzijn gebaseerde collectieve actie
De coronaviruscrisis zet ons ertoe aan om nieuwe manieren van samenwerken en coördineren te improviseren. Datagestuurde collectieve actie op basis van bewustzijn (D-ABC) werkt door samen naar een situatie te kijken en vervolgens het gedrag daarvan aan te passen. Een andere manier om dit type governance te beschrijven is door te coördineren door los te laten en los te laten, op basis van wat we samen zien: eerdere plannen loslaten en laten komen wat er gaat komen.
In 2008, tijdens een eerder moment van ontwrichting in de financiële wereld, zagen we de meeste grote organisaties ineens overstappen op een andere manier van werken. Ze moesten afzien van de jaarplannen en driemaandelijkse doelstellingen die vóór de financiële crisis waren vastgesteld, maar in plaats daarvan volledige aandacht besteden aan de situatie die zich voordeed en hun gedrag dienovereenkomstig aanpassen. Het is een vaardigheid en capaciteit die we dringend nodig hebben op veel andere gebieden van de sociale en milieucrisis van vandaag.
In tijden van business-as-usual neigen we de coördinatie van onze systemen uit te besteden aan externe mechanismen, zoals de zichtbare hand van overheidsregulering of de onzichtbare hand van de markt. In tijden van disruptie breken deze mechanismen echter af. Als dat gebeurt, moeten wij, de hoofdrolspelers in de systemen die we samenwerken, samenkomen om de toekomst mee te voelen en mee vorm te geven. Met andere woorden, onze aandacht en intentie moeten snel aansluiten bij wat er op dit moment werkelijk gebeurt. Op een meer bewuste en opzettelijke manier leren verbinden is misschien wel het belangrijkste geschenk dat uit deze crisis naar voren komt. Het functioneren van deze nieuwe manier van vloeistofcoördinatie lijkt twee belangrijke randvoorwaarden te vereisen:
· Nauwkeurige informatie over wat er op dit moment gebeurt; en,
· Een ruimte die mensen helpt om te handelen voor het welzijn van het geheel, waardoor ze van ego naar eco kunnen gaan.
Deze nieuwe collectieve capaciteit zal van cruciaal belang zijn voor de aanpak van vele andere crisisgebieden in de komende jaren, van klimaatactie, biodiversiteit en vluchtelingenvraagstukken tot sociale rechtvaardigheid en welzijn voor iedereen.
7. Het gesprek dat we nu moeten voeren: een nieuwe kijk op onze beschaving
Elke verstoring heeft twee kanten: de dingen die we moeten loslaten en de dingen die op het punt staan te verschijnen. Wat de dingen betreft, is het interessant om te zien hoe snel we ons als wereldwijde gemeenschap kunnen aanpassen. Plotseling merken we dat meer dan de helft van de vergaderingen waarmee we onze planningen vulden, misschien niet zo noodzakelijk, zo essentieel als we dachten, toch. Dus waarom houden we ons bezig met dingen die niet essentieel zijn? Dat is een geweldige vraag om te stellen.
De volgende vraag kan zijn: als we alles loslaten wat niet essentieel is, wat blijft er dan over? Het is een andere geweldige vraag (of ‘mantram’) om over te mediteren. Wat het antwoord ook is dat uit deze contemplatie voor u naar voren komt, bewaar het in uw hart.
En dan zou een derde vraag kunnen zijn: wat als we deze verstoring zouden gebruiken als een kans om alles los te laten wat niet essentieel is in ons leven, in ons werk en in onze institutionele routines? Hoe kunnen we ons een voorstelling maken van hoe we samen leven en werken? Hoe kunnen we de basisstructuren van onze beschaving opnieuw bedenken? Wat effectief betekent: hoe kunnen we onze economische, onze democratische en onze leersystemen opnieuw vormgeven op manieren die de ecologische, sociale en spirituele scheidslijnen van onze tijd overbruggen?
Dat is het gesprek dat we nu moeten voeren. Met onze vriendenkringen. Met onze families. Met onze organisaties en gemeenschappen. Als ik iets heb geleerd van eerdere verstoringen die ik heb gezien, zoals de financiële crisis van 2008, dan is het deze: dezelfde verstoring heeft de neiging om een dramatisch verschillende impact te hebben op verschillende organisaties, afhankelijk van hoe het leiderschap – en de mensen of veranderaars in het algemeen – reageer op die situatie. Of het nu is door weg te draaien en te bevriezen (d.w.z. opereren vanaf de bovenste helft van figuur 2) of door het draaien naar en openen (d.w.z. opereren vanaf de onderste helft van figuur 2). Ik heb ook ontdekt dat zelfs binnen een enkele organisatie sommige leiders een van deze reacties kunnen vertonen (d.w.z. zich verbergen voor de situatie), terwijl anderen een andere vertonen (d.w.z. verbinding maken met mensen op het moment van kwetsbaarheid). Het verschil in impact is tastbaar en diepgaand: de eerste set teams groeit uit elkaar, terwijl de andere de neiging hebben samen te groeien op niveaus van collectieve resonantie die nog niet eerder zijn gezien.
Wat ons helemaal terugbrengt naar de confucianistische wortels van de Vier Tijgers: dat de uiterlijke veranderingen die vandaag nodig zijn, vereisen dat we ons afstemmen op en activeren van onze innerlijke bronnen, de diepere niveaus van onze menselijkheid. Deze diepere wortels zijn natuurlijk niet gebonden aan het confucianisme; ze zijn inherent aan al onze culturen en ze sluimeren in elk mens.
Maar zijn we in staat deze diepere kennisbronnen te activeren? En hoe kunnen we ze niet alleen activeren op het niveau van het individu, maar ook op het niveau van het hele systeem? Hoe kunnen we het besturingssysteem in onze verschillende sleutelsystemen upgraden? Dit vereist duidelijk dat we upgraden:
1. onze leerinfrastructuren voor het leren van hele mensen en hele systemen;
2. onze democratische infrastructuren door ze directer, meer gedistribueerd en dialoogvaardig te maken; en
3. onze economische infrastructuren om te verschuiven van ego-systeem naar bewustzijn van ecosystemen.
Hoe kunnen we onze huidige situatie gebruiken om te vertragen, te pauzeren en verbinding te maken met onze diepere bronnen van stilte? Misschien is wat nu wordt gevraagd een wereldwijd moment waarop alles en iedereen stopt voor een moment van stilte, voor een moment van verbinding met de bron.
Wat je ook kiest om te doen – en we kiezen ervoor om te doen – in dit moment, of we nu bevriezen en achteruit draaien of ons openen en voorover leunen, laten we niet vergeten dat, in de woorden van de Duitse dichter Hölderlin, “waar het gevaar is , groeit ook de spaarkracht. ”
Waar het gevaar is, groeit ook de spaarkracht. Het is iets dat ik verschillende keren heb meegemaakt. Maar het werkt alleen collectief als we vertragen, pauzeren en onze blinddoeken afdoen om het nu bij te wonen. Wat komt er eigenlijk uit het nu? Mogelijk zien we het begin van een nieuwe golf van hyperlokalisatie van onze economieën, van ondersteuning van kleine boeren en producenten die wellicht beter bestand zijn tegen verstoringen in de toeleveringsketen. Mogelijk zien we het begin van een meer opzettelijke economie, een economie die – vergelijkbaar met CSA’s (Community Supported Agriculture) – is gebaseerd op het afstemmen van economische activiteiten op een gedeelde intentie voor de toekomst, namelijk het mede creëren van een ecosysteemgerichte landbouw, in tegenstelling tot om het verleden uit te breiden op basis van ego-gestuurde transacties.
8. School voor transformatie: activering van generatieve sociale velden
Velen van ons hebben het gevoel dat we in een tijd van diepgaande verandering leven – verandering niet alleen in termen van dingen die eindigen, maar ook in termen van het zaaien en cultiveren en laten groeien van een nieuwe beschaving voor de komende decennia en eeuwen. Dat was het geval vóór de COVID-19-pandemie en daarna zal het waar zijn. De vraag is hoe te reageren op de huidige situatie op een manier die dit enorme potentieel voor positieve verandering helpt manifesteren?
Hoe kunnen we onze verschillende vormen van beweging opnieuw vormgeven en opnieuw vormgeven op een manier die hen in staat stelt de principes van planetaire genezing en maatschappelijke vernieuwing te belichamen? Hoe kunnen we onze leer- en leiderschapsstructuren zodanig hervormen dat de focus van het leren van linksonder (training van individuen) naar de rechterbovenhoek van figuur 3 (leren van ecosystemen) wordt verplaatst?
Figuur 3: Matrix van systeemleren en leiderschap
Bij het Presencing Institute hebben we prototypes gemaakt van verschillende bewezen formaten voor transformationeel ecosysteemgebaseerd leren en leiderschap. Maar om deze formaten toegankelijk te maken op de schaal die vandaag nodig is, is een nieuw platform en netwerk van plaatsen nodig – denk maar aan een school voor transformatie – die zich richt op het activeren van generatieve sociale velden door middel van verticale transformatievaardigheden.
Figuur 4: School voor transformatie – Activerende generatieve sociale velden – visueel door Olaf Baldini
In deze kolom zijn enkele van de eerste leerervaringen besproken die we zien ontstaan uit de corona-crisis en onze reacties daarop. Het landschap van onze reacties vormt een interessant veld van mogelijkheden. Ik identificeerde de reacties van de Four Tigers vanuit systeemperspectief als interessant, omdat het proactief overheidsoptreden combineert met datagedreven burgerbewustzijn. Van daaruit heb ik de verschillende innerlijke omstandigheden verkend die aanleiding kunnen geven tot een sociaal veld van co-creatie (presencing) of van zelfvernietiging.
Wat ons de vraag laat: wat nu? Naar mijn mening is een van de meest urgente prioriteiten voor de komende jaren het cultiveren van deze diepere voorwaarden voor onze individuele en collectieve acties op manieren die zeer toegankelijk, schaalbaar en modulair zijn, zodat iedereen ze kan integreren in hun eigen bewegingsopbouw en leren infrastructuren.
GAIA: wereldwijde activering van intentie en actie
Het idee is om deze infrastructuur aan te bieden als een reis voor veranderaars uit alle sectoren, systemen en culturen – een reis die uiteindelijk zal resulteren in een wereldwijd, multi-lokaal, multi-regionaal Forum, later gezamenlijk gecreëerd onder de deelnemers jaar in juli.